Het verhaal van Pieter
Pieter, een ontzettend behulpzame 57-jarige man uit Roosendaal, kwam na 30 jaar helaas vorig jaar zonder werk te zitten en viel in een groot gat. Met zijn zeeën van tijd besloot hij iets nuttigs te doen en vond via een maatjesproject een ontzettend leuke match bij een 88-jarige meneer die ook op zoek was naar wat gezelschap. Dit is zijn verhaal:
Na 30 jaar kwam ik zonder werk te zitten en met gigantisch veel tijd om handen waar ik niet goed raad mee wist. Ik was altijd veel onder de mensen geweest. Ik had altijd collega’s om me heen en de hele dag door klantcontact of contact met leveranciers. En dan opeens valt alles pats boem weg.
Naarmate de maanden vorderden, wilde ik toch maar iets met die vrije tijd gaan doen en was ik op zoek naar menselijk contact. Ik ging rond snuffelen en kwam bij NLvoorelkaar terecht. Hier vond ik een hulpvraag die me wel aansprak van een maatjesproject en zo belandde ik na een tijdje samen met een coördinator bij een 88-jarige meneer op de bank voor een kennismaking. Eens kijken of er een klik was. Na de kennismaking spraken we af dat ik een keer in de twee weken langs zou komen.
Ik vond het leuk om een glimlach bij hem op het gezicht te toveren
Ik ging een week later voor het eerst op bezoek, we dronken samen koffie en ik luisterde naar zijn verhaal. Hij vertelde dat hij een klein netwerk had en zijn zoon ver weg woonde. Ik vond het leuk om naar hem te luisteren, want daar ben je natuurlijk voor als vrijwilliger, je bent er voor de ander. Maar je kunt zelf ook je verhaal kwijt. En zo werd het tweerichtingsverkeer en ontstond er een hele leuke band. We maakten van een keer in de twee weken, een keer in de week. En soms ging ik er zelfs twee keer in de week naartoe. Soms bracht ik wat lekkers mee, of wat bloemen, want daar hield hij van. Ik vond het leuk om een glimlach bij hem op zijn gezicht te toveren. Terwijl het voor mij niets voorstelde, vond hij het helemaal geweldig. Ik dacht dan wel eens als ik wegging: ‘Zou die man nu weer twee weken moeten wachten tot er iemand komt?’
Ik merkte aan hem dat hij het heel erg fijn vond als ik kwam. Hij kon alles tegen me zeggen en andersom ook. Wat ik heel leuk vond was wanneer hij over vroeger vertelde. Over de oorlog en over zijn jaren die hij werkte. Hij vertelde wel eens wat dingen dubbel, maar ach, dat nam ik voor lief.
Inmiddels is hij opgenomen in een tehuis, maar mijn bezoekjes aan hem gaan gewoon door. Gelukkig zijn de regels weer versoepeld na de strenge Corona-maatregelen en kan ik hem ook daar gewoon bezoeken.
Onlangs heb ik een tweede maatje gekregen. Met hem ga ik ook weer proberen zo’n leuke band op te bouwen. Ik kan het iedereen aanraden die tijd heeft en sociaal is ingesteld. Je moet het wel leuk vinden om verhalen aan te horen en het is wel handig als je zelf ook wat kunt vertellen. Met deze twee mensen is het niet mogelijk om naar buiten te gaan. Maar normaal gesproken hoef je niet binnen te blijven, je kunt dan ook even boodschappen gaan doen of gaan wandelen of zo.
Hij vertelde wel eens wat dingen dubbel, maar ach, dat nam ik voor lief
Helpen te paard
Helpen te paard Vrijwilligers werk doen, iets waar ik vaak aan had gedacht maar waar het eigenlijk nog nooit echt van was gekomen. Waarom niet? Ik heb eigenlijk geen idee. Ik hou ervan om anderen te kunnen helpen, genoot van tijd doorbrengen met opa en oma maar echt verder dan dat kwam ik niet. Misschien was het toch een beetje de angst om een ‘verplichting’ aan te gaan die mij tegenhield. Want paste dit wel in mijn drukke leven, kon ik hier tijd voor vrij maken? Het antwoord op die vragen bleek een hele dikke JA te zijn. Want zeker past vrijwilligerswerk in mijn leven en maak ik hier graag tijd voor. Toen ik op NLvoorelkaar hét perfecte klusje tegenkwam, liet ik al mijn twijfels achterwege en melde ik mij aan. Zo gezegd, zo gedaan want sinds december ben ik vrijwilliger bij een ontzettend mooie locatie waar mensen met een visuele en lichamelijke beperking begeleid wonen en activiteiten doen. En wat ik daar dan mag doen is voor mij het allerleukste wat er is. Ik mag namelijk bezig zijn met mijn passie en deze passie delen met andere vrijwilligers én bewoners. Sinds kleins af aan ben ik al een dierenvriend, nog specifieker een echt paardenmeisje. Al 18 jaar lang ben ik wekelijks meerdere keren in de paardenstal te vinden. In de stal, rondom de stal, op het paard; het zijn mijn favoriete plekken om te zijn. Tijdens mijn vrijwilligerswerk verzorg ik de paarden die op de boerderij bij de locatie staan, maar het allermooiste is nog wel dat ik de bewoners mag helpen met paardrijden. Eén zaterdag per maand mogen zij lekker een rondje paardrijden. Ik begeleid samen met andere vrijwilligers de paarden en zorg ervoor dat alles veilig verloopt. Ik kan je vertellen, die glimlach op de gezichtjes van deze bewoners wanneer zij op het paard zitten is goud waard. Het is zo mooi om te zien hoe zij hiervan genieten. Tijdens de eerste keer helpen voelde ik me zelfs een beetje schuldig, want ik had de mogelijkheid om elke dag op een paard te mogen zitten en genoot er maar half van in vergelijking van wat deze kinderen deden. Dit was meteen een mooie eye-opener en elke keer dat ik nu op het paard zit denk ik aan hoe dankbaar ik ben dit te kunnen doen. Helaas kwam na de eerste keer helpen op de boerderij corona om de hoek en gingen alle activiteiten voor de bewoners niet meer door. Begrijpelijk, maar zo ontzettend sneu dat ze niet meer konden doen waar ze zo van genoten. De verzorging van de paarden ging door en in deze tijd heb ik mogen genieten van een aantal prachtige bosritten met de paarden. Want niet alleen de bewoners verdienen het allerbeste, de paarden ook. Gelukkig hebben de kinderen een aantal weken geleden eindelijk weer kunnen rijden en wat hebben ze genoten. De glimlach op de koppies was weer terug en misschien nog wel groter als eerder. Als het aan hun lag hadden we uren kunnen blijven rondlopen. Ik hoop nog heel lang dit vrijwilligerswerk te mogen blijven doen. De inspanning en tijd die het kost is helemaal niks vergeleken met de dankbaarheid en het geluk wat je er voor terug krijgt. En wanneer ik de kinderen zie genieten op het paard, besef ik me hoe mooi het is om hier onderdeel van te mogen zijn. Hopelijk vind iedereen die dit verhaal leest ook vrijwilligerswerk waar hij of zij zo van kan genieten. Geloof me, het maakt je wereld een stukje mooier! Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal