Ik ben Minke Gastreich, 25 jaar. In oktober 2019 ben ik afgestuurd aan de Universiteit van Maastricht met een bachelor Gezondheidswetenschappen en twee masters in Mental Health en Arbeids- en organisatiepsychologie. Gedurende mijn studie woonde ik in Maastricht, maar ik vond het leuk om te reizen voordat ik begon met een eerste ‘echte’ baan. Mijn ouders hebben vroeger ook gereisd en onder andere Guatemala bezocht. Zij hebben daar een bijzonder meisje ontmoet, die Dominga heet. Ze hebben mij naar haar vernoemd door mij Dominga als tweede naam te geven, dus ik wilde heel graag Guatemala ook met mijn eigen ogen zien. Voor ik aan mijn nieuwe baan zou beginnen, vloog ik begin maart naar Guatemala voor een vakantie van vier weken. Ik was er anderhalve week, toen corona uitbrak.

De grenzen gingen dicht en het was noodzaak om zo snel mogelijk naar huis te komen omdat het onveilig was. Via Mexico en Amerika lukte het uiteindelijk om terug naar Nederland te komen. In Mexico had ik een lange overstap op het vliegveld. Ik ben gaan nadenken; wat gaat er gebeuren als ik thuiskom? Ik zou nog 2/3 weken hebben tot ik kon beginnen aan mijn nieuwe baan. Ik kan niet zo goed stilzitten en werd onrustig van die gedachte. Terwijl ik op het vliegveld zat, begon ik te Googelen naar vrijwilligerswerk. Ik dacht, ik kan mezelf inzetten voor iets moois. Ik kwam verschillende dingen tegen, waaronder Goed voor Mekaar Waalre. Daar vond ik een oude dame die revalideerde en hulp kon gebruiken. Goed voor Mekaar Waalre sprak me aan omdat het toegankelijk en persoonlijk is. Ik begreep dat het nodig was om deze dame extra aandacht te geven. Ik trok tijdelijk weer bij mijn ouders in, in Aalst, en besloot de dame te gaan helpen.

De dame is 92 jaar en was net teruggekomen uit een verzorgingstehuis omdat ze gevallen was. Eerst belde ik met haar dochter en daarna ben ik bij de dame zelf langs gegaan voor een kennismaking. Haar dochters wonen te ver weg om haar elke dag te helpen. Ze wilden zelf ook liever Brabant niet in omdat Brabant op dat moment corona-brandhaard was. Er was wel thuiszorg maar te weinig capaciteit. Daarom zochten ze iemand die haar gezelschap kan houden en klusjes kan doen. Bijvoorbeeld als de telefoon het niet meer doet, de lampen moeten worden vervangen, of de warmtedeken het niet doet. Ze at heel weinig, dus kon ik daarbij helpen. Maar ook kletsen, theedrinken en samen TV kijken. Bevrijdingsdag en dodenherdenking in mei riepen verhalen bij mevrouw op die ze met mij deelde. Mijn opa’s en oma’s zijn allemaal overleden. Dat vind ik jammer, ik had ze graag beter leren kennen. Op deze manier kon ik toch van iemand verhalen horen. Uiteindelijk ging mijn werk waar ik begin april mee zou starten niet door en vond ik pas in juli weer een nieuwe baan, waardoor ik langer de dame kon blijven helpen.

Naast mijn hulp bij de oude dame, werkte ik in een boerderijwinkeltje. Ik zag daardoor veel mensen. Ik was me erg bewust dat ik omging met een oudere die fysiek niet helemaal gezond is. Ik stelde me regelmatig de vragen: Wat doe ik? Wie zie ik? En heb ik kans iets over te dragen? Ik was me meer bewust van mijn eigen gezondheid om niemand anders in gevaar te brengen. Zeker in het begin, toen het allemaal nog wat onduidelijk was hoe en of je iets kon overdragen. Hoe ga ik daarmee om? In een winkel was ik best een kwetsbaar persoon. En ik wist, als ik me echt ziek voel moet ik het niet doen. Dat is gelukkig allemaal goed gegaan. 

De dame is weer hersteld van haar val. Lopen gaat weer goed en hulp is minder nodig. Ze kan zelf weer boodschapjes doen, dingen ondernemen en makkelijker zelf hulp inschakelen. In gesprek met haar familie en buurvrouw hebben we kunnen zorgen dat ze weer goed eet. En ook dat is opgelost.

Ik woon inmiddels niet meer bij mijn ouders en ben begonnen aan mijn nieuwe baan. Haar herstel en mijn werk liepen mooi parallel. Uiteindelijk heb ik haar van half maart tot eind juni geholpen. Doordat ik verhuisd ben heb ik ook niet meer de mogelijkheid om bij de dame langs te gaan. Maar ik weet dat ik altijd welkom ben. En ook met de kerstvakantie mag ik nog langs komen.

Ondanks alle maatregelen en de afstand die je moet houden, heb ik een bijdrage kunnen leveren aan deze mevrouw in een bijzondere periode. Je doet het niet alleen om iets te geven, maar ook omdat je er iets voor terugkrijgt, ook al weet je niet per se van te voren wat. Dat vind ik mooi.

Kun jij ook wat hulp gebruiken of wil jij juist graag iemand helpen? Maak dan gratis en eenvoudig een profiel aan op onze website en plaats je vraag of aanbod. Vind je dit lastig? Wij helpen je graag op weg!